معضلات و مشکلات سینمای‌مان هم بیش از پیش به سیاست و
اقتصاد آغشته شده است. پس از افزایش قیمت دی‌وی‌دی‌‌ها به‌واسطه افزایش تورم، حالا
به سبب سایه تحریم‌ها، نبود لامپ پروژکتور هم به لیست کمبود اقلام،‌‌ اضافه شده
است. طی روزهای گذشته تعدادی از سالن‌‌های سینما با مشکل تمام شدن لامپ پروژکتور
روبه‌رو شدند و ظاهرا آن‌طور که شنیده می‌شود این نیاز مرتفع نشده و انگار مدتی
است که اصلا این لامپ وارد کشور نشده است.

این‌که این نیاز وجود دارد و چرا هنوز پاسخی به آن داده
نشده و مسئولان می‌خواهند چه چاره‌ای بیندیشند یک مسئله است اما این‌که چرا ما با
سر دادن شعار تولید ملی و کالای داخلی هنوز نتوانسته‌ایم لامپ پروژکتور را در کشور
تولید کنیم و چشم امیدمان به واردات آن است یک مسئله دیگر! قطعا توانمندی ما بیش
از تولید یک لامپ پروژکتور است، قطعا سطح خودکفایی‌مان بیش از این حرف‌هاست. این‌جا
بحث سر چیز دیگری است؛ این‌که تا چه حد به ملزومات و نیازهای هنر هفتم و صنعت
سینما بها می‌دهیم؟ این‌که چقدر نیاز‌‌های سینما امکان قرارگیری در لیست تولیدات
داخلی را داشته باشد شرط است! نمی‌گویم اولویت باشد که قطعا نیست چون ضرورت نیست
اما شرط حیات یک سینما به همین لامپ پروژکتور ناقابل وابسته است تا جایی که با
کمبود آن صحبت از خطر تعطیلی برخی سالن‌‌های سینما به میان آمده است.

قرار بود چشم امیدمان به کسی نباشد و دست روی زانو خود
بگذاریم و بلند شویم؛ مدیران محترم! همت کنید نگاه فراگیرتری به تولید ملی و کالای
داخلی داشته باشید که حالا با تحریم و وارد نشدن یک لامپ به داخل کشور کاسه چه‌کنم
چه‌کنم به دست نگیریم.